بیدمشک

آقای "ق" مسئول خدمات کلینیکه،همیشه بهم میگه خوب درس بخونیا!

هیچی بهتر از درس نیست!میگم چشم!

ادامه میده:من اگه برگردم به هفت هشت سالگی فقط درس می خونم!

با لحن سرحال و امیدواری میگم خب درس بخونید الان!میتونید به صورت پاره وقت ادامه بدین!

میگه نه بابا!آدم کی میتونه با زن و دو تا بچه و یه مادر مریض درس بخونه؟!

میگم:آخی بچه دارین؟چند سالشونه؟میگه بزرگه دو سال،کوچیکه دو ماه...

لبخند میزنم،میگم خدا نگهشون داره براتون...

فرداش میشنوم که آقای "ق" داره درباره کمیاب شدن پانسمانای دخترش حرف میزنه...فکرم میره سمت ای بی....دعا می کنم اشتباه کرده باشم...ولی اشتباه نکردم...

دختر دو سالش ای بی* داره...اعصابم خورد میشه...عذاب وجدان می گیرم که با اون لحن پر انگیزه بهش گفتم الانم میتونید ادامه بدین....فکرم میره سمت دختر دو ماهش...دعا می کنم حداقل اون ای بی نداشته باشه....نداره!نفس حبس شدم رو آزاد می کنم....

آقای "ق" سی و پنج سالشه...فقط سی و پنج سال...

*ای بی یا اپیدرمولیزیس بولوسا به طور خلاصه نوعی بیماری پوستی ژنتیکی هست که در اون پوست نسبت به معمولی ترین اصطکاک ها حساسه،شکنندست و خیلی زود تاول میزنه...بیماری دردناکیه و پانسمان های خاصی داره که برای جلوگیری از آسیب بیشتر استفاده میشه...

پ.ن:عنوان مصراعی از یکی از زیباترین غزل های سعدی

روی یه دیوار باریک ایستادم،یه طرف دیوار منطقمه....اون طرفش احساسم...پشت سرم چیزی نیست!

جلوم؟کاملا مه آلوده...مه غلیظ!منطق و احساسم با هم در تقابل نیستن!

منطقم بهم میگه:فعلا که چیز اشتباهی جلوت نیست!برو دنبال احساست!

احساسم میگه:ببین منطقت هم منو تایید می کنه!بیا دنبالم!

هیچی ظاهرا اشتباه نیست!ولی همه چیز نامعلومه!همه چیز به جز نوری که به زحمت کمی از مه رو شکسته و از دور شبیه همون چیزیه که من میخوام....

من؟سعی می کنم یه جوری جلو برم که منطق و احساسم رو به روی هم قرار نگیرن...یه طوری که زور هیچ کدوم به اون یکی نرسه...!و حفظ تعادل این دوتا،نمی دونم در ردیف چندم اما قطعا از نظر سختی در حد کار در معدنه!

دوستت دارم....

و پنهان  کردن آسمان؛

پشت میله های قفس؛

آسان نیست!

در روزهایی که گذشت و ننوشتم n جور کار مختلف انجام داده ام...

-کلاه فارغ التحصیلی ام را با خوشحال ترین چهره ی دنیا به هوا پرتاب کرده ام و ته دلم از اتمام روزهای خوبی که در دانشگاه دنج سبزمان می گذراندم غصه خورده ام....

-به مصاحبه ی مجموعه ای دعوت شده ام و در پاسخ خانم مصاحبه کننده که پرسیده بود چادر سر می کنی یا نه؟رک گفته ام حجاب دارم ولی چادر سرم نمی کنم و فارغ از نتیجه نامعلوم مصاحبه،چه حس خوبی دارم از اینکه هرگز مجبور به پنهان کاری نخواهم بود...

-سه تار خریده ام و شب ها با ذوق می نشینم به تمرین کردن....دو دو دو سکوت!ر ر ر سکوت!می می می سکوت!فا فا فا سکوت!فعلا فقط انگشت گذاری روی سیم اول را یاد گرفته ام و آخ..آخ که چقدر درگیر شدن با میزان ها و پرده ها و نت ها را دوست دارم...

-باز هم پا روی محافظه کاری ام گذاشته ام و کاری کردم که همیشه دوست داشتم انجام دهم...

-در این گرمای طاقت فرسا سرما خورده ام و آخ از سرماخوردگی در فصل گرما...

-در مجلس ختم دو تا از آشنایان هم که خدایشان بیامرزد شرکت کرده ام و هر بار بیشتر از دفعه قبل به این جمله فکر کرده ام که به جای دسته گلی که پس از مرگم روی مزارم می گذاری،تا زنده ام شاخه گلی به دستم بده...

برای چهاردهمین روز تیر...

برای قلم...

برای واژه ها،که می کشند و زنده می کنند...

که گاهی تیز و گزنده اند،گاهی شبیه ابریشم....نرم...نرم...نرم...

که گاه جام شوکرانند...گاه شیشه ی آب حیات....

برای روز قلم...که اگر نبود،لااقل من یکی تا امروز هزار بار از هجمه ی احساساتم مرده بودم!

مقاوم تر شده ام...تقریبا نسبت به همه چیز مقاوم تر شده ام...و این به نظرم خوب نمی آید...

"مقاومت" واژه ای است که این روزها هر وقت به آن فکر می کنم،مرا می ترساند...مقاومت از کجا می آید؟جز از تکرار مکرر رنج هایی که تو را رفته رفته به خودشان عادت میدهند؟

"مقاومت"،"مصونیت"،واکسن!به همه این ها فکر می کنم و حس مصون شدن ندارم...ایمن نشده ام...

که ایمنی آن است که یکبار با عاملی برخورد می کنی و دفعه بعد آن عامل برایت خطرناک نیست...من به خیلی چیزها مقاوم شده ام،و مقاومت به این معناست که چیزهایی که قبلا 10 واحد عذابم می دادند،با همان قدرت سابقشان،با همان پر خطری که بودند،5 واحد عذابم می دهند...

من مقاوم تر شده ام!و اینکه چرا مقاوم تر شده ام مرا می ترساند....

پ.ن:کاش نگرانتان نکرده باشم...اتفاق عجیب و خاص و حادی نیست!نسبتا مزمن است و کلی!

برای تو که اینجا را نمی خوانی و نخواهی خواند و به خیالت هم نخواهد رسید که کسی در وبلاگی که روحت هم از آن خبر ندارد،تولدت را تبریک گفته باشد...

تولدت مبارک(:

با ویلن که می دانم دوست داری...