آقای "ق" مسئول خدمات کلینیکه،همیشه بهم میگه خوب درس بخونیا!
هیچی بهتر از درس نیست!میگم چشم!
ادامه میده:من اگه برگردم به هفت هشت سالگی فقط درس می خونم!
با لحن سرحال و امیدواری میگم خب درس بخونید الان!میتونید به صورت پاره وقت ادامه بدین!
میگه نه بابا!آدم کی میتونه با زن و دو تا بچه و یه مادر مریض درس بخونه؟!
میگم:آخی بچه دارین؟چند سالشونه؟میگه بزرگه دو سال،کوچیکه دو ماه...
لبخند میزنم،میگم خدا نگهشون داره براتون...
فرداش میشنوم که آقای "ق" داره درباره کمیاب شدن پانسمانای دخترش حرف میزنه...فکرم میره سمت ای بی....دعا می کنم اشتباه کرده باشم...ولی اشتباه نکردم...
دختر دو سالش ای بی* داره...اعصابم خورد میشه...عذاب وجدان می گیرم که با اون لحن پر انگیزه بهش گفتم الانم میتونید ادامه بدین....فکرم میره سمت دختر دو ماهش...دعا می کنم حداقل اون ای بی نداشته باشه....نداره!نفس حبس شدم رو آزاد می کنم....
آقای "ق" سی و پنج سالشه...فقط سی و پنج سال...
*ای بی یا اپیدرمولیزیس بولوسا به طور خلاصه نوعی بیماری پوستی ژنتیکی هست که در اون پوست نسبت به معمولی ترین اصطکاک ها حساسه،شکنندست و خیلی زود تاول میزنه...بیماری دردناکیه و پانسمان های خاصی داره که برای جلوگیری از آسیب بیشتر استفاده میشه...
پ.ن:عنوان مصراعی از یکی از زیباترین غزل های سعدی
