بیدمشک

هر بار که اینجا می نویسم حس آدمی رو دارم که از فرسنگ ها دوری برگشته به خاک آبا و اجدادیش!

به جایی که امنه...(:

+هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش!

"مولانا"

ساعت یک ربعی از نیمه شب گذشته باشد،سرت توی کتاب ها باشد و وای فای گوشی روشن،صدای نوتیفیکیشن تلگرام بیاید،گوشی را چک کنی،ببینی برایت از یک دوست قدیمی پیام آمده،خوشحال شوی که سراغت را بعد از مدت ها گرفته...بعد پیام ها را بخوانی:

+سلام فرزانه جان خوبی؟

+میتونی به یکی رای بدی؟

+پیام فوروارد شده از یک کانال موسیقی با رای گیری بین چند خواننده

+به فلانی رای بده لطفا!

+برای دوستات هم بفرست!

و من؟بهت زده احوال پرسی فرمالیته اش را جواب دادم و گفتم به فرد مورد نظرش رای میدهم!

حالا هم همچنان بهت زده ام که آدم چطور رویش می شود بعد از ماه ها بی تفاوتی به تماس های کسی،ناگهانی و بی وقت برای چنین درخواستی به کسی پیام بدهد؟!

اصلا به قول سهراب،ما هیچ!ما نگاه!

پ.ن:من به پایداری روابط معتقدم،به اینکه حتی اگر قرار است بودن ها عاریه ای باشد،در حد قلب ها و گل ها و استیکرهای قربان صدقه ی تلگرام،در حد این گاهی بی ارزش ترین قلب های دنیا،همیشگی باشد!که حداقل تلخی حقیقت اینطوری مهیب به صورت آدم نخورد!که فکر نکنی در نیمه ی یک شب زمستانی برای این به یادت می افتند که به فرد مورد نظرشان رای بدهی!

دلبر شیر ترش دوست داره و عطر بولگاری میزنه!و با بوی عطرش کار و کاسبی همه ی بوتیکا رو تخته کرده!