سه شنبه ۲۵ ارديبهشت ۹۷
آنچه می گفت راست نمی نمود،پندار بود،پنداری پراکنده،افسانه واری دور،اوهامی دلپسند.
از آن گونه که اگر ذهن مددی کند تو هرگز از بر هم بافتنشان خسته نمی شوی...
نه باور کردنی اما خوشایند...در پی پندار رفتن،در غبارش پیچیدن و به رنگ های نو چشم واگشودن...
شوق..در شوق گم شدن...افت و خیز مستانه ی خیال،چرخش سکر آور در خط میان باور و ناباور...
دستی در باد،نگاهی در باد،بالی در باد...طیران آدمی را بنگر...بند بند ناشناخته ی جان و جهان...
*عنوان از سعدی
**متن از کتاب کلیدر-محمود دولت آبادی
