شنبه ۲۳ بهمن ۹۵
یادم نیست تو کدوم وبلاگ میخوندم که نویسندش نوشته بود در آینده حتما به بچم یاد میدم که از خودش و حالات و احساساتش بنویسه...
راست می گفت واقعا...نوشتن بهترین آینه آدمه..من سال های طولانیه که می نویسم،از دبستان تا حالا!گاهی رجوع می کنم به نوشته های این سال ها،به نوشته های کودکی و نوجوانی و حالا جوانی...و یه وقتایی به نکته هایی پی می برم که هرگز متوجهشون نبودم...
گاهی عصبانی بودم و حق به جانب از چیزی نوشتم،دو سال بعد رفتم خوندمش و با خودم گفتم چقدر بی انصاف بودم...!چقدر بد قضاوت کرده بودم...و در حالی به این نکته پی می برم که چون آدم خیلی آرومی هستم و البته به شدت محافظه کار!کمتر پیش اومده که برخورد تهاجمی با کسی داشته باشم تا به بی انصافی و قضاوت بی جا متهم بشم...هیچ کس تا حالا همچین حرفی بهم نزده...اما خودم که چیزایی که صادقانه نوشته بودم میخونم کاملا میفهمم که کجاها اشتباه کرده بودم...
آینه به نظرم بهترین واژه ای هست که میشه در توصیف خودنوشت ها ازش استفاده کرد.
