يكشنبه ۲۶ ارديبهشت ۹۵
اگه از میدون دربند حدود 45 دقیقه با سرعت متوسط تو کوه راه برید به یه تیکه ای میرسید که روی یه دیوار آبی بزرگ نوشته خسته نباشی کوهنورد!
چند وقت پیش من یه عکس از این دیوار گرفتم و خودم ادیت کردم و پستش کردم توی اینستاگرامم...
امروز صفحه رو رفرش که کردم دیدم دقیقا همون عکس من تو پیج یکی از همکلاسی های پیش دانشگاهیمه که همدیگه رو فالو کردیم!با اینکه ادیت همون ادیت من بود و از یکی از فیلترای از پیش تعیین شده اینستاگرام نبود که بگم تشابه اتفاقی بوده،بازم یه اسکرین شات گرفتم و مقایسه کردم با عکس خودم...دقیقا همون عکس بود!با همون زاویه و همون کراپ!
نکته احمقانه ترش کپشن زیر عکس بود:
شاید به نظر مسخره باشه وقتی کلی دوست و رفیق داشته باشی ولی تک و تنها بری دربند و کلی راه بری و از زور سرخوشی وقتی این صحنه رو دیدی سریع عکس بگیری.خلوت کردن من و خودم با دربند یهویی!
خب واقعیتش اینه که خیییلی بدم اومد از این حرکتش،قبلا هم ازش دیده بودم این حرکتو البته،مثلا یه عکسی رو من یه بار صبح تو پیج یه عکاس دیده بودم،شبش تو پیج این خانوم بود،طوری هم کپشن مینویسه که انگار خودش جدی جدی رفته اونجا!
میدونید کپی شدن عکسی که گرفتم برام مهم نیست،البته طبیعیه که آدم به عکسی که گرفته یا مطلبی که نوشته تا حدی دلبستگی داشته باشه،نوشته ها که دیگه مثل بچه های آدمن!((: ولی با این همه وقتی آدم چیزی رو تو فضای مجازی اونم تو کشوری که اساسا هنوز که هنوزه کپی رایت تقریبا توش بی معنیه به اشتراک میذاره تبعات بی نام و نشون کپی شدنش هم می پذیره...چیزی که حال منو بد میکنه وقاحت این حرکته که جلوی چشم کسی که صفحت رو میبینه عکسش رو با همون فیلترا بذاری و وانمود کنی که مال خودته!اونم چه عکسی؟عکس یه دیوار نوشته ساده رو!(:
به نظرم این قضیه که مطمئنم هر کسی با اینترنت سر و کار داشته باشه باهاش مواجه شده،به لحاظ روانشناختی و انسان شناسی کاملا قابل بررسیه...اینکه یه سری آدما دقیقا چه کمبودی دارن که میتونن با نشون دادن چیزی که نیستن،چیزی که ندارن،چیزی که نخوردن،جایی که نرفتن! جبرانش کنن...
اینکه آدم وجوه زیبا و خوب زندگی رو ببینه و خوشی ها رو پر رنگ کنه برای خودش خوبه،ولی واقعیت اینه که از یه جایی به بعد اینستاگرام هم مثل فیسبوک شد یه جایی پر از رنگ و لعاب های الکی،پر از عکس هایی که با هدف "آپلود کردن در اینستاگرام" گرفته شدن و نه ثبت کردن لحظه های خوشایند...و اگر تمام این حجم خوشی واقعی بود-که البته کاش بود-اگر مردم ما همین هایی هستند که صبح تا شب در کافه اند و تازگی ها یک روز در میان در nutella bar!!! این حجم آدم های اخمو و عبوس که در خیابان ها می بینیم،دقیقا چه کسانی هستند؟!
عکس مذکور:
