قبل از اینکه 18 ساله بشم همیشه فکر می کردم 18 سالگی یه جوری مبدا مختصاته...نقطه [0,0] زندگیه و باید متفاوت از همیشه باشه...18 سالگی رو که رد کردم کم کم به این نتیجه رسیدم هیچ چیز آنی اتفاق نمیفته و پشت عدد ها و تاریخ های تولد هیچ اتفاق خاصی پنهان نشده...سیر تکاملی آدم ها یه شیب خط نسبتا ملایم داره که حاصل انتخاب های خودشونه و معمولا با همون شیب ملایم پیش میره...
یه زمانی هم آدمی بودم درگیر گذشته و آینده و طبیعتا کمتر به "حال" فکر می کردم...خیلی روی خودم کار کردم و تمرین کردم تا بشم آدمی که قدر "همین امروز" خودش رو میدونه و فکرش درگیر گذشته و آینده نیست و شدم.
اما حالا..در حوالی 20 سالگی...همیشه نه،اما گاهی نگرانی زود گذشتن سال های 20 و چند سالگی تو دلم میفته..نه به آینده و میانسالی و پیری فکر می کنم...نه به سال های کودکی و نوجوانی...فکرم درگیر گذشته و آینده نیست،فقط فکر "مثل برق و باد گذشتن سال هایی که خیلی جوونم و خیلی پر انرژی"اذیتم می کنه...
و دلیلش رو نمی دونم،شاید چون شرایط فعلیم رو دوست دارم،شاید چون هنوز تو ضمیر ناخود آگاهم این هست که تو این سال ها باید اتفاقات خاص تری نسبت به همیشه بیفته اما همه چیز معمولیه...نمی دونم!دلیلش هر چی که هست من این هراس های گاه و بی گاه از این موضوع رو دوست ندارم،آدم باید به فکر امروز و این ساعت و این لحظه باشه...اگه انتخاب این لحظه درست باشه و لحظه بعدش و دقیقه های بعدی...حتما نتیجه پایان روزش هم،همونیه که باید باشه...
اینا رو نوشتم که یادم بمونه باید این حس رو توی خودم تغییر بدم!
پ.ن1:به خاطر هراس از دست دادن،چه چیزهایی را که از دست نداده ایم! - پائولو کوئیلو
پ.ن2:عنوان مصراعی از غزل 13 دیوان حافظ هست که تو حافظ خوانی های تقریبا هر شبه،دیشب بهش رسیدم و بسیار دوستش داشتم...
مطلع غزل این بیته:
صبح دولت می دمد کو جام همچون آفتاب؟
فرصتی زین به کجا یابم بده جام شراب
پ.ن3:یه دوست عزیزی که اسمشون یادم نیست تو مطلب قبلی برای من نظری گذاشته بودن که اشتباها پاکش کردم...عذر میخوام دوست عزیز
