بیدمشک

یکی از عجیب ترین حس هایی که این روزا تجربه کردم شنیدن خبر بارداری دوستم بود...

ملغمه ای از خوشحالی و ذوق و تعجب و ناباوری!انگار که باورت نشه انقدر بزرگ شدی که دوست هم سن خودت داره مامان میشه!

امیر خسروی دهلوی را دوست دارم،هیچ وقت دیوانش را دستم نگرفته ام که درست و حسابی بخوانم اما بیت های زیادی از کارهایش را گاه و بی گاه و پراکنده خوانده ام،شعرهایش گاهی آنقدر نو و بدیع اند که آدم فکر می کند برای همین عصر سروده شده امد...

نمونه اش بیتی که این روزها،در این عصر اعتبارهای بعضا الکی،در این فخر فروشی های بی پایان برخی در اینستاگرام و برنامه های مشابهش زیاد به ذهنم می آید:

غره مشو ز جاه مجازی به اعتبار

کاین جاه را به نزد خدا اعتبار نیست

پی نوشت:کار معروف همایون جان شجریان،"گریه می آید مرا" هم با غزلی از امیر خسروی دهلوی ساخته شده...

می روی و گریه می آید مرا...

اندکی بنشین که باران بگذرد..

و آخ از غم این شعر...

به عموم گفتم حیف شد از برف چند روز پیش عکس گرفتم ولی فیلم نه!

گفت خب اشکال نداره که!من گرفتم الان برات میفرستم!روم نشد بگم نه،با خودم گفتم خب اشکال نداره بعدا پاکش می کنم!میخواست با share it برام بفرسته که نشد!70 مگابایت رو برام بلوتوث کرد!!!

از خونمون که رفت فیلمه رو باز کردم،30 ثانیه فیلم از بارش برف پشت پنجره اتاق ادارش بود،با نمای آپارتمان های آجر سه سانتی اون طرف خیابون،با دو تا گلدون پامچال زرد و صورتی و یه دونه گلدون کراسولاسه ی صورتی پشت پنجره،با صدای گوینده ی اخبارهای سه دقیقه ای رادیو پیام که توی اتاق پیچیده بود...یه بار...دوبار..سه بار..هی نگاهش کردم و خواستم پاکش کنم!ولی نتونستم!دلم نیومد!

حالا یه فیلم 30 ثانیه ای از بارش برف توی گوشیم دارم که معمولی ترین فیلم دنیاست،نه افکتی روش داره،نه آهنگ snow walts روشه!امابرای من قطعا از دلچسب ترین فیلم هاییه که در تمام عمرم از بارش برف دیدم!

یه زمانی هر وقت میخواستم برای چیز مهمی دعا کنم ناخودآگاه می گفتم خدایا این یکی رو بهم بده،دیگه چیزی ازت نمیخوام...ولی از یه جایی به بعد فهمیدم که این داستان هیچ وقت تمومی نداره...از اون موقع هر وقت خواستم دعا کنم گفتم خدایا اینو بهم بده لطفا!ولی من بعدا هم هزار تا چیز دیگه ازت میخوام!

فروشگاهی را در خیابان نیاوران تصور کنید،پر از بادکنک های هلیومی،با تابلویی بزرگ و سفید و روشن،با حروفی که شادترین رنگ های دنیا را دارند و هم نشینی شان واژه ی شادی لند  و در پرانتزی کوچک،وسایل تولد را ساخته...

پسر بچه ی 6،7 ساله ای را با موهای ژولیده و لباس های دو سایز بزرگ تر تصور کنید که ساعت 11 شب بین ماشین های ایستاده در ترافیک نیاوران فال می فروشد و طوری ایستاده که اگر کسی بخواهد در قابی تصویرش کند،بک گراند پسرک فال فروش،تابلوی رنگارنگ فروشگاهی می شود که وسایل شادی می فروشد!

این قاب از متناقض ترین تصاویری بود که دیدم،اون قدر که می شد به جای جمله ی "صدای سنگین سکوت در سرسرا پیچیده بود" که توی دبیرستان به عنوان مثال واج آرایی سین و متناقض نما برای تدریس استفاده میشد،باهاش پارادوکس رو تفهیم کرد!