سوال درسی پرسیده بود،جواب داده بودم...تشکر کرده بود،استیکر قلب فرستاده بود و در پی ام بعدی نوشته بود من اگه تو رو نداشتم چیکار می کردم؟سه تا قلب هم گذاشته بود جلوی علامت سوالش...
ولی تا صفحه چت را باز کردم پیام آخر را پاک کرد،چند ثانیه بعد دوباره برایم نوشت:
من اگه تو رو نداشتم چیکار می کردم؟همیشه اینجور وقتا کمک می کنی...و باز هم شکلک های قلب...
"همیشه اینجور وقتا کمک می کنی"
انگار که این جمله بار رمانتیک بودن نوشته را کم می کند،انگار امن تر است،محافظه کارانه تر است...
انگار که آدم را از دوست داشتن بی دلیل تبرئه می کند...
می دانید،دختری که این جمله را برای من فرستاد از دوستان خوب من است و البته بدیهیست که پای رمانتیک بودن در میان نبود. و من هم این ها را ننوشتم که به کارش خرده گرفته باشم،نوشتن از جرقه های کوچک شروع می شود و این ماجرا یادم انداخت که احتمالا برای من هم پیش آمده که سعی کنم در ابراز احساساتم محتاطانه تر عمل کنم و دلم گرفت!دلم گرفت که انگار دنیا ساکنینش را به سمت و سویی می برد که خیلی وقت ها از ابراز بی نقاب احساساتشان بترسند...که فکر کنند اگر دوستت دارم هایشان را بخورند بهتر است!که فکر کنند همیشه کسی برنده است که احساساتش رقیق تر باشد...
و حیف...حیف دوستت دارم هایی که هیچگاه واژه نمی شوند....
